De kwetsbaarheid van een mens en de complexe omstandigheden waarin hij leeft zijn zo enorm, dat het een wonder mag heten dat hij toch steeds zijn evenwicht hervindt.
En het is des te meer bijzonder als je bedenkt dat alles continu in beweging is. Steeds opnieuw vraagt het leven van ons aanpassing aan die veranderende omstandigheden. Kennelijk hebben we een kwaliteit in ons waarmee we de meeste problemen moeiteloos het hoofd kunnen bieden, meestal zelfs volledig onbewust. Want gaat niet bijna alles vanzelf? Weten we wat ons hart doet kloppen, wat ons doet ademen, wat ons doet denken? Weten we wie we zijn? We zijn ons zo weinig bewust van wat in ons en om ons heen gebeurt. En toch gaat het bijna altijd goed. Het bloed stroomt, de adem komt en gaat, we voeden ons en ga zo maar door.
Er wordt gezegd dat 80% van de ziekten vanzelf geneest, 5% van de ziekten is ongeneeslijk, bij 5% moet worden ingegrepen met zware middelen als een operatie of opname en bij 10% moet het zelfgenezend vermogen een handje worden geholpen, moet het worden wakker geschud.
Als bij een botbreuk de uiteinden van de breuk weer met elkaar in contact worden gebracht, gaat de genezing verder vanzelf. Ook in de psychotherapie kennen we dit fenomeen: de therapeut brengt de cliënt weer in contact met aspecten van zichzelf waar hij van af gesneden was. De cliënt komt weer in zijn eigen, unieke beweging en kan weer verder.
Een mens ervaart harmonie wanneer alle krachten die in hem werkzaam zijn, voortkomen uit zijn eigen natuur. De eigenheid en het zelfgenezend vermogen van de mens zijn dan klaarwakker.
Het zelfgenezend vermogen raakt verstoord wanneer een mens zich onvoldoende bewust is van zichzelf en zijn eigen behoeften. Als je bijvoorbeeld thuiskomt van je werk na een vervelende vergadering, maar je wilt niet weten hoezeer je gekwetst bent, dan kan het zijn dat je de koektrommel of de wijnfles pakt. Als zo'n gedrag zich tot patroon ontwikkelt, raak je verwijderd van je natuur, van je kern. Er ontstaat dan een discrepantie tussen je gedrag en je innerlijke behoefte.
De kunst is je steeds aan te passen aan de eisen van de tijd, zonder dat je je eigenheid verliest.
Die kunst te beheersen, dát wens ik iedereen toe!
(bron: Holistische Psychotherapie van Klaas-Jan van Velzen)
De kwetsbaarheid van een mens en de complexe omstandigheden waarin hij leeft zijn zo enorm, dat het een wonder mag heten dat hij toch steeds zijn evenwicht hervindt.
En het is des te meer bijzonder als je bedenkt dat alles continu in beweging is. Steeds opnieuw vraagt het leven van ons aanpassing aan die veranderende omstandigheden. Kennelijk hebben we een kwaliteit in ons waarmee we de meeste problemen moeiteloos het hoofd kunnen bieden, meestal zelfs volledig onbewust. Want gaat niet bijna alles vanzelf? Weten we wat ons hart doet kloppen, wat ons doet ademen, wat ons doet denken? Weten we wie we zijn? We zijn ons zo weinig bewust van wat in ons en om ons heen gebeurt. En toch gaat het bijna altijd goed. Het bloed stroomt, de adem komt en gaat, we voeden ons en ga zo maar door.
Deze kwaliteit om steeds ons evenwicht te vinden, wordt het zelfgenezend vermogen genoemd.
Er wordt gezegd dat 80% van de ziekten vanzelf geneest, 5% van de ziekten is ongeneeslijk, bij 5% moet worden ingegrepen met zware middelen als een operatie of opname en bij 10% moet het zelfgenezend vermogen een handje worden geholpen, moet het worden wakker geschud.
Als bij een botbreuk de uiteinden van de breuk weer met elkaar in contact worden gebracht, gaat de genezing verder vanzelf. Ook in de psychotherapie kennen we dit fenomeen: de therapeut brengt de cliënt weer in contact met aspecten van zichzelf waar hij van af gesneden was. De cliënt komt weer in zijn eigen, unieke beweging en kan weer verder.
Een mens ervaart harmonie wanneer alle krachten die in hem werkzaam zijn, voortkomen uit zijn eigen natuur. De eigenheid en het zelfgenezend vermogen van de mens zijn dan klaarwakker.
Het zelfgenezend vermogen raakt verstoord wanneer een mens zich onvoldoende bewust is van zichzelf en zijn eigen behoeften. Als je bijvoorbeeld thuiskomt van je werk na een vervelende vergadering, maar je wilt niet weten hoezeer je gekwetst bent, dan kan het zijn dat je de koektrommel of de wijnfles pakt. Als zo’n gedrag zich tot patroon ontwikkelt, raak je verwijderd van je natuur, van je kern. Er ontstaat dan een discrepantie tussen je gedrag en je innerlijke behoefte.
De kunst is je steeds aan te passen aan de eisen van de tijd, zonder dat je je eigenheid verliest.
Die kunst te beheersen, dát wens ik iedereen toe!
(bron: Holistische Psychotherapie van Klaas-Jan van Velzen)
