In mijn praktijk als yogadocent krijg ik vaak de vraag wat meditatie nu eigenlijk is. Mensen zijn er nieuwsgierig naar, maar ook bang voor, zo lijkt het. Als ik ze laat kennismaken met meditatie zie ik mooie dingen gebeuren. Er valt licht op zaken waar lang geen aandacht aan geschonken is. Maar het valt me tegelijkertijd op dat er bij velen zo’n gebrek is aan een echt centrum in hun leven. Iedereen heeft familie, werk en bezittingen. Dat is dan een soort van raamwerk, maar een centrum waarin we ons leven echt kunnen ervaren, dat is vaak ver te zoeken.
Onze veiligheid en zekerheid is vaak gebaseerd op externe zaken en externe zaken zijn per definitie, door hun natuur, niet erg betrouwbaar en blijvend. Familie- en gezinsleven geeft zeker vervulling, maar brengt ook onrust. Geld en bezittingen komen en gaan, maar creëren ook onzekerheid en angst. Werk heeft een begin en een eind en kan ons ook niet behoeden voor mentale en emotionele onrust. Om ons veilig te voelen bouwen we muren en hekken om ons heen, om de boze buitenwereld op veilige afstand te houden. Maar, hoe paradoxaal, in plaats van ons meer veiligheid te bieden, worden onze angsten eerder gevoed! We trekken ons nog meer terug in onze zelfgecreëerde loopgraven, en voelen ons nog kwetsbaarder. Een vals gevoel van veiligheid.
We zouden ons eens moeten realiseren dat deze visie van wie we zijn veel te klein en beperkt is. We hoeven onszelf niet zo klein te maken, zo smal. Het leven is niet onze vijand. Het is een integraal deel van wie we zijn!
